درباره شرّنامه

ما که هستیم و چرا این نام را بر خود نهاده ایم؟ نخستین پرسش ها شاید این باشد. 

واقعیت اینست که در روزگاری بس سیاه به سر می بریم. طاعون تباهی در نقطه نقطه جهان شیوع پیدا کرده است. جنون جهل و جنگ و جنایت، هست و نیستمان را به آتش کشیده و می رود که خاکسترهایمان را هم بر باد دهد. 

دشمنان انسان، آدم خوارانی در هیئت دولت ها (مجمع عمومی فرادستان) بر خرِ مُراد سوارند و بی هیچ مانعی، می تازند و فساد می کنند، خون می ریزند و به اسارت می کشند. 

قصّابانِ بی شرمی که خود انبوهی از کشتار، جنایات جنگی، نسل کشی، غارت، تعدّی و تجاوز، سرکوبگری و محروم سازی و… در کوله بار خود دارند، به اتکّای قدرت غصبی شان خود را منشأ خیر می خوانند و مخالفانشان را به نام قوانین ضدّ بشری و ننگینی که برای حفاظت از منافعشان خلق کرده اند، شرّ خطاب می کنند.

در این باتلاق مملو از حقارت و خفقان که زندگانش راه تن دادن و تن زدن از فریاد را در پیش گرفته اند، و مردگانش زیر تَلی از خاک سردِ سکوت و سست عنصری به فراموشی و نسیان سپرده شده اند، ما جوانه های شرّیم که خشم از تک تک سلول هایمان زبانه می کشد. 

خشم ما قطب نمای ما در این نبرد نابرابر است. نبردی که فرادستان و تمام همدستان ریز و درشتشان، بر روی آن خاک می پاشند تا به شکل آشفته بازاری جلوه کند. اما آن چه مقابل ماست، بدون هیچ اغراق یا تخفیفی، یک نبرد تمام عیار است و درست مانند هر جنگ راستین، دو طرف بیشتر ندارد. ما طرفِ خود را یافته ایم. طرفِ ما در این نبرد طبقاتی، طرف پایمال شدگان و به زنجیر کشیده شدگان است.

ما چه می توانیم باشیم، جز آنان که عزم کرده اند تا صدای بی صدای تهی دست شدگان، به حاشیه رانده شدگان، داغ لعنت خوردگان، مطرودان، ناامیدان، سر به گریبان بردگان، و در یک کلام «فرودستان» باشیم.

ما چه می توانیم باشیم، جز آنان که می خواهند هم سرشتان و هم سرنوشتان خود را از نو بشناسند؛ جبهه نبرد واقعی را از نو تعریف کنند؛ دشمنِ همگان، دشمنِ فرودستان را دقیق شناسایی کنند؛ با هم سرنوشتان خود دست به سنگربندی صحنه بزنند، و «دشمنِ مردم» را نشانه روند.

ما چه می توانیم باشیم جز آنان که در شهر کرگدن ها، روی سکّو می ایستند و عربده می زنند:

خواهران! برادران! هم سنگران! ما را چه می شود؟ باید از خودمان دفاع کنیم! باید از «انسان» دفاع کنیم! ما تسلیم نمی شویم! رستگاری جز این نمی تواند باشد.

ما چه می توانیم باشیم، جز آنان که پرچم «به یاد آر!» در یک دست و پرچم «بنگر و بیندیش!» در دست دیگر گرفته اند؛ آنان نیم نگاهی به گذشته و آینده دارند و هم اکنون، قدم در راهی بی بازگشت گذاشته اند تا با خویشتن و تمام هم تباران و هم سرنوشتان خود از ضرورت مبارز بودن و مقاومت کردن بگویند؛ چرا که در این منجلاب، زندگی جز این نمی تواند باشد.

ما شرّیم، از آن رو که خیری در این وضعیت نیست. آن چه حقیقت دارد، شرارت و عصیان است در برابر خیری کاذب، تزویری سازمان یافته؛ ما شرّیم، برملاکنندگان این خیر دروغین، که فرادستان از آن سود می جویند، و فرودستان در آن می میرند. اراده ما بر وارونه کردن این نظم است، و «شرّنامه»، یکی از بلندگوهای این «ما»ی پر شمار در این مسیر ناهموار خواهد بود.